مشکلات مداوم و مکرر با پاسخ جنسی، میل، ارگاسم یا درد - که شما را ناراحت می کند یا رابطه با شریک زندگی تان را تیره می کند - از نظر پزشکی به عنوان اختلال عملکرد جنسی شناخته می شود.

بسیاری از زنان در مقطعی با مشکلاتی در عملکرد جنسی مواجه می شوند. اختلال عملکرد جنسی زنان ممکن است در هر مرحله از زندگی رخ دهد. این می تواند فقط در موقعیت های جنسی خاص یا در همه موقعیت های جنسی رخ دهد.

پاسخ جنسی شامل تعامل پیچیده ای از فیزیولوژی، احساسات، تجربیات، باورها، سبک زندگی و روابط است. اختلال در هر جزء می تواند بر میل جنسی، برانگیختگی یا رضایت جنسی تأثیر بگذارد و درمان اغلب شامل بیش از یک رویکرد است.

علائم

علائم بسته به نوع اختلال عملکرد جنسی که تجربه می کنید متفاوت است:

میل جنسی کم. این شایع ترین اختلال عملکرد جنسی زنان شامل فقدان علاقه جنسی و تمایل به داشتن رابطه جنسی است.

اختلال برانگیختگی جنسی. میل شما به رابطه جنسی ممکن است دست نخورده باشد، اما در برانگیختگی مشکل دارید یا نمی توانید در طول فعالیت جنسی برانگیخته شوید یا برانگیختگی خود را حفظ کنید.

اختلال ارگاسمیک. پس از برانگیختگی جنسی کافی و تحریک مداوم، در رسیدن به ارگاسم مشکل مداوم یا مکرر دارید.

اختلال درد جنسی. درد همراه با تحریک جنسی یا تماس واژن دارید.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر مشکلات جنسی بر روابط شما تأثیر می گذارد یا شما را نگران می کند، برای ارزیابی با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید.

علل

مشکلات جنسی اغلب زمانی ایجاد می شود که هورمون ها در جریان هستند، مانند بعد از بچه دار شدن یا در دوران یائسگی. بیماری‌های مهم مانند سرطان، دیابت یا بیماری‌های قلبی و عروقی نیز می‌توانند به اختلال عملکرد جنسی کمک کنند.

عواملی - اغلب مرتبط با یکدیگر - که به نارضایتی یا اختلال عملکرد جنسی کمک می کنند، عبارتند از:

فیزیکی. هر تعدادی از شرایط پزشکی، از جمله سرطان، نارسایی کلیه، مولتیپل اسکلروزیس، بیماری قلبی و مشکلات مثانه، می تواند منجر به اختلال عملکرد جنسی شود. برخی داروها، از جمله برخی از داروهای ضد افسردگی، داروهای فشار خون، آنتی هیستامین ها و داروهای شیمی درمانی، می توانند میل جنسی و توانایی بدن برای تجربه ارگاسم را کاهش دهند.

هورمونی. سطوح پایین استروژن پس از یائسگی ممکن است منجر به تغییراتی در بافت های تناسلی و پاسخ جنسی شود. کاهش استروژن منجر به کاهش جریان خون در ناحیه لگن می‌شود که می‌تواند منجر به کاهش حس تناسلی و همچنین نیاز به زمان بیشتر برای ایجاد برانگیختگی و رسیدن به ارگاسم شود.

پوشش واژن نیز نازک‌تر و انعطاف‌پذیرتر می‌شود، به خصوص اگر از نظر جنسی فعال نباشید. این عوامل می توانند منجر به مقاربت دردناک (دیسپارونی) شوند. میل جنسی نیز با کاهش سطح هورمونی کاهش می یابد.

سطح هورمون های بدن نیز پس از زایمان و در دوران شیردهی تغییر می کند که می تواند منجر به خشکی واژن شود و بر تمایل به رابطه جنسی تأثیر بگذارد.

روانی و اجتماعی. اضطراب یا افسردگی درمان نشده می تواند باعث اختلال در عملکرد جنسی شود یا در ایجاد آن نقش داشته باشد، همانطور که استرس طولانی مدت و سابقه سوء استفاده جنسی نیز ممکن است این اثر را داشته باشد. نگرانی های مربوط به بارداری و خواسته های جدید مادر بودن ممکن است اثرات مشابهی داشته باشد.

درگیری های طولانی مدت با شریک زندگی خود - در مورد رابطه جنسی یا سایر جنبه های رابطه- می تواند پاسخ جنسی را نیز کاهش دهد. مسائل فرهنگی و مشکلات مربوط به تصویر بدن نیز می تواند در این امر مؤثر باشد.

عوامل خطر

برخی از عوامل ممکن است خطر ابتلا به اختلال عملکرد جنسی را افزایش دهند:

افسردگی یا اضطراب

بیماری قلبی و عروقی

شرایط عصبی، مانند آسیب نخاعی یا مولتیپل اسکلروزیس

شرایط زنان و زایمان، مانند آتروفی ولوواژینال، عفونت یا لیکن اسکلروزوس

برخی داروها مانند داروهای ضد افسردگی یا داروهای فشار خون بالا

استرس عاطفی یا روانی، به ویژه با توجه به رابطه با شریک زندگی خود